Opklaringen vanaf de kust

Toen ik de auto startte, gisterenochtend, begon het te regenen. De gps stuurde ons naar Stene, Oostende. De hele rit lang regende het. Iets voor half tien toegekomen op de plaats van bestemming. De omloop lag er toen al modderig bij. De kleintjes begonnen aan hun wedstrijden en werden getrakteerd op een hoop oude wijven die uit de hemel vielen. Resultaat van dit alles na goed anderhalf uur in de gezonde zeelucht gelopen te hebben: handschoenen doornat, schoenen en kousen doorweekt, alle broeken tot op de onderbroek toe kletsnat. Hetzelfde voor mijn fototoestel. Insijpelend vocht zorgde ervoor dat de lens bedekt werd met duizenden minuscuul kleine druppeltjes. En wij maar wachten op de beloofde opklaringen.

Stoppen met regenen heeft het inderdaad even gedaan. Een streepje blauwe lucht, hoe klein ook hebben we niet gezien. Toen het paar honderd deelnemers klaar stonden voor de start van hun korte cross begon de hemel terug water te lozen. Veel maakte dat niet meer uit, de omloop was toen toch al herschapen in één modderbrij.

En wij weg. Ik mijn ogen gefocust op de grond, er voor zorgend dat ik de ergste modder zou vermijden, startte vrij snel. Althans dat dacht ik. Toen ik even voor mij keek zag ik zo een grote massa dat ik vreesde dat ik als allerlaatste vertrokken was. Niets aan te doen, blijven het tempo hoog houden, dat was wat me te doen stond. Ik vond dat ik nog redelijk grip had op de modder. Wegglijden of wegzakken is me niet overkomen. En plezant begon ik het ook te vinden. Want geef toe, waar kan je als man van 42 jaar nog in plassen van vuil water trappen, het slijk op je benen voelen spatten en daarvoor niet raar aangekeken worden? Juist, op een veldloop.

En toen was het gedaan. Aankomstlijn overschreden. Ik stond aan te schuiven om mijn crosskaartje af te geven en vroeg me af of ik goed gelopen had. Tijdens de koers heb ik niemand gezien waar ik mijn wedstrijd kon op afstemmen. Mijn dochter vroeg me: ”Ging het?”. Ik heb haar geantwoord: “Ik weet het niet”. Want ik wist het eerlijk waar niet. Feit is wel dat ik uitgemaakt had dat de dag in de regen nu wel lang genoeg geduurd had. Direct iets droog aangetrokken en de auto in, terug naar huis. De demonstratie van Tom Van Hooste hebben we aan ons voorbij laten gaan.

Heb ik nu goed gelopen? Mijn chrono stopte na 8 minuten en 47 seconden. De afstand bedroeg 2541 meter. Dat geeft een gemiddelde snelheid van 17,3 km per uur. Onmogelijk. En dat is simpelweg te verklaren door een vergissing van de juryleden op de omloop die vergeten zijn ons een lus van 240m te laten lopen. Totale afstand is dan 2301 meter wat een snelheid van 15,7 km per uur oplevert. Pover, niet?

Zo een verre verplaatsing, een volledige dag in de regen voor een koers die geen negen minuten duurt en waar je verschrikkelijk vuil van wordt. Zijn wij, die meegelopen hebben, gek? Misschien wel een beetje.