“Je waant je als kijker beurtelings een vijfde bandlid, of een uitzinnig meeschreeuwende fan”. Wanneer je de recensies over U2 3D leest, zou je zweren dat je niet naar een concertfilm kijkt maar het concert meemaakt alsof je er zelf bij bent. Ik had nog nooit een 3D film gezien. Al het goeds dat de kranten en tijdschriften over de U2 film geschreven hebben, ik had geen flauw besef van wat ik er mij moest bij voorstellen.
Al na de eerste beelden besefte ik het maar al te goed. Dit is werkelijk fenomenaal. Je zou echt zweren dat die mannen in levenden lijve voor jou staan. Links voor mij, op nog geen meter van me, staat de microfoonstandaard van The Edge. Hij zelf staat voor me te soleren. Dan verschijnt Adam Clayton. Hij is zo vervaarlijk met zijn basgitaar aan ’t zwaaien dat ik even vrees dat de hals in mijn gezicht terecht zal komen. En het drumstel van Larry Mullen van zo dichtbij, badend in een fel wit licht. Ik heb het van alle kanten kunnen bekijken. Ik waan me zelf even achter het drumstel, zie de drie andere bandleden en tegelijkertijd het immense stadion vol flikkerlichtjes. Net echt.
Ook de beelden van uit het publiek zijn angstwekkend echt. Voor mij staat iemand te springen en belemmert mijn zicht. Wat doe je in zo’n situatie? Meespringen. Of je gaat een stap opzij om terug het podium te kunnen zien. Ik dacht het dus werkelijk te doen. Zo echt leek het allemaal.
Dan, plots, Bono staat pal voor mij, hij reikt zijn hand uit. Ik hoef ook maar mijn hand uit te steken en we raken elkaar. “Wipe the tears from your face”, zegt hij. Ik kijk hem aan. “Wipe your tears away”, herhaalt hij. Ik doe het niet. Ik laat ze opdrogen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten