Dromen zijn bedrog. Hoewel…

Van een comeback gesproken. Ja, Lance is terug op zijn fiets gekropen maar dit is minder belangrijk dan de terugkeer van Bert. Hij die enkele maanden geleden beloofd had nooit meer te crossen stond gisteren toch weer mooi aan de start. Zijn verantwoordelijkheidszin heeft hem tot inkeer doen komen. Misschien dacht hij wel: “Als de trainer tijd en moeite in mij steekt, ben ik verplicht om te tonen wat ik in een wedstrijd waard ben”. Misschien dacht hij iets anders maar wat precies, doet er eigenlijk niet toe. Hij stond er. Net zoals Dirk er stond.

Dirk had me verklapt dat hij over mij gedroomd had. Dit was zijn verhaal: we staan aan de start van een cross. Dirk is snel vertrokken en besluit mij op te wachten. Ik beland in zijn spoor. Maar plots plaats ik een demarrage waar Dirk zo ondersteboven van is, dat hij niet in staat is om mij te volgen. Dirk zou mij nooit meer terugzien.

In Herentals komt het er op aan een snelle start te nemen. Zeker als je met iets meer dan honderd man na enkele hectometers een padje ingestuurd wordt waar amper plaats is voor twee man. Vorig jaar stond ik stil op die plek, dat zou me geen tweede keer overkomen. En inderdaad, ik heb geen last van enig oponthoud. Ik zie clubgenoot Miguel enkele meters voor mij. Als later blijkt dat die man als derde geëindigd is, dan heb ik mijn start niet gemist. Maar wie loopt er ook net voor mijn voeten? Jawel, het is Dirk. Waar het padje uitmondt in een bredere strook in het bos zie ik dat er tussen Dirk en mij een drie, vier man loopt. Ik moet denken aan Dirk zijn droom. Ik maak me de bedenking: “Jos, als ge ooit nog eens vóór Dirk wilt lopen, dan is ’t nu de moment”. Ik versnel, passeer langs rechts het peloton, ga Dirk voorbij en hou dat tempo nog enkele tientallen meters aan. Ik moet een brede glimlach op mijn gezicht gehad hebben. “Hier zie. Daar is em”, hoor ik Dirk roepen. Algauw zie ik de schaduw van Dirk naast me verschijnen. Het spijtige aan mijn demarrage was dat er op die plek geen volk stond. Niemand had het gezien. Dirk gaat me voorbij maar ik blijf zijn tred volgen. Ik wil dat aanhouden tot we aan dat stuk op de omloop gekomen zijn waar wat meer volk staat. Het lukt me om enige opschudding in de PDB-supportersclub te veroorzaken: “Jos kan Dirk volgen!”. De eerste ronde zit er dan zo goed als op, wanneer ik mijn inspanning moet bekopen. Van dan af loopt het nooit echt lekker. Meer dan één veteraan loopt me voorbij. Bij het ingaan van de laatste ronde vind ik het welletjes en besluit ik mijn plaats niet meer af te staan. De twee mannen die me nog voorbij gegaan zijn, heb ik allebei in de spurt opgepeuzeld.

Eindconclusie: Dirk is tachtig seconden voor mij geëindigd. Hij loopt één kilometer per uur sneller dan ik, en dat is veel. Ik heb die vier rondes in het Netepark vijftig seconden sneller afgewerkt dan vorig jaar, maar slaag er opnieuw niet in om in de eerste helft van het pak te eindigen. En dat is toch enigszins ontgoochelend. Maar ik heb me goed geamuseerd. En Bert, Bert had na zijn wedstrijd een goed gevoel. Kortom, wij zijn klaar om volgende zondag voor een thuispubliek een fantastische prestatie te leveren.

En dat ook de lokale vrije radio het PDB-team opgemerkt heeft zie je op deze website.