Ze zijn zo lief

“Beste trainer,

Enkele weken geleden heb ik je een mail gestuurd waarin ik je gevraagd heb me in te schrijven voor het Belgisch kampioenschap veldlopen voor Masters. Ik stuur je nu deze mail om je te vragen of het mogelijk is mijn inschrijving te annuleren. Ik verklaar me nader.

Het crossseizoen loopt op zijn einde. Er zijn er die vinden dat het lang genoeg geduurd heeft, ik vind het eerlijk gezegd jammer dat we binnenkort de lange pinnen van onder onze spikes moeten schroeven. Omdat mijn trainingmaatjes Dirk & Bert de allerlaatste cross van dit seizoen, het Belgisch kampioenschap van de veteranen, zouden lopen, vond ik het een goed idee om me ook in te schrijven. Wie weet volgt er nadien een Cross-Afterparty, die zou ik niet willen missen. Ik had helaas één ding over het hoofd gezien.

Gisterenavond zaten wij, en daarmee bedoel ik mijn madame, onze dochters en ikzelf aan tafel. Er werd over van alles en nog wat gekeuveld. Het was echt gezellig. Tot…, tot ik hen vroeg of ik al gezegd had dat ik mee zou doen aan het Belgisch kampioenschap. Niet dus. “En wanneer is dat?”, vroeg mijn madame me. Een terechte, logische vraag. Maar ik kon ze niet beantwoorden. Ik had geen idee wanneer dat kampioenschap zou gelopen worden. Het fantastische medium “internet” had wel een antwoord op de vraag. Het antwoord was “21 maart”.

Prachtige datum, niet? Het begin van de lente, wakker worden door zingende vogels, bloemen in de tuin, de knoppen in de fruitbomen, de zonnestralen die warm aanvoelen. En vooral: onze huwelijksverjaardag. Beste trainer, waren de ogen van mijn drie dames kogels geweest, ik had dit niet meer kunnen schrijven. “Hoe is het mogelijk dat gij op de dag van onze huwelijksverjaardag, turkoois dan nog wel, zou gaan crossen?”. Heel simpel, omdat ik niet wist dat beiden op dezelfde dag vielen.

Vandaar, trainer, mijn vraag of je me nog van de inschrijvingslijsten kan schrappen. Alvast bedankt.“

Dit is de mail die ik beloofd had te verzenden. Ik kon niet anders, want zoals ik het hierboven beschreven heb, zo is het gegaan. Geen letter ervan is gelogen. Gelukkig heb ik schatten van dames in huis. Want, toen ik vanmiddag na de training thuiskwam, vroeg mijn madame of ik me al had uitgeschreven. Ik moest bekennen dat ik dat nog niet gedaan had. Toen gebeurde er iets heel speciaal. Ze legde haar armen rond mijn nek, gaf me een kus op mijn wang en zei: “Maar goed ook. Ik wil dat je meedoet”. Ik wist niet goed wat zeggen. Ik keek naar mijn dochters en zag in hun ogen een goedkeurende twinkeling. Zijn ze niet lief, mijn drie dames? Ja toch. Ik heb wel moeten beloven dat ik die vrijdag, 19 maart, niet mag gaan trainen. Natuurlijk dat ik die dag thuis blijf. 19 maart, mijn feestdag, al vijfenveertig jaar lang. En dat ik dat mag meemaken met mijn dames, geweldig.