Op zijn minst vier keer de korte cross gelopen, het waren er drie te veel.

Ik las vorige week dat de organisatoren 10.000 toeschouwers verwachtten. Ik heb ze niet allemaal geteld maar volgens mij waren het er veel, veel minder die de verplaatsing naar Stene-Oostende maakten. Nochtans was de affiche best aanlokkelijk. Een Belgisch Kampioenschap veldlopen waar alle toppers aanwezig zijn. Met als toetje de allerlaatste wedstrijd van een immer vrolijke en sympathieke Veerle Dejaeghere.

Maar ja, Oostende ligt in een uithoek van ons kleine landje. En de meesten zullen de apocalyptische omstandigheden van vorig jaar nog niet vergeten zijn. Toen veranderde de onophoudende regenval het domein in één groot modderbad. In een dergelijke situatie is een fatsoenlijke accommodatie onontbeerlijk. En als die er dan niet blijkt te zijn dan is het logisch dat velen afhaken. Je zou verwachten dat een mens leert uit zijn fouten. Niet in Oostende. Van ’ s morgens vroeg was het al lang aanschuiven aan de toiletten. Veel te weinig toiletten trouwens. Zo van die chemische toiletten die je op werven en festivals aantreft. Wat ze in Oostende vergeten waren, is dat capaciteit van zo’n wc niet oneindig is. Ik veronderstel dat ik geen tekening moet maken opdat jullie je kunnen voorstellen hoe dat er op het einde van dag uitzag. Ik denk dat er een ongezien hoog aantal wildplassers en –kakkers rondom de omloop moeten geweest zijn.

Met de vrienden en vriendinnen van AtletiekWerking Eternit hebben we er een week-end van gemaakt. Zaterdagmiddag stond de traditionele verkenning van het parcours op het programma. We stelden vast dat voor de vierde keer op rij de omloop veranderd is. Een brede startstrook die er kletsnat bijligt wordt gevolgd door een kleine zandstrook. Van dan af gras, niets dan gras. Meestal goed beloopbaar. In de omloop hebben ze drie hellingen verwerkt waarvan twee net op het einde van de ronde. De weersvoorspellingen zien er goed uit, geploeter in de modder zal er dit jaar niet bij zijn.

Ons jongste besloot te starten. Niet evident als je het mij vraagt. Steevast achteraan eindigen in lokale crossen en toch meedoen op nationaal niveau. Dat zou fameus kunnen tegenvallen. Ze had goed geluisterd naar haar zus. “Blijf een groepje volgen. Ge kunt dat”, gaf ze haar als raad mee. Toen ze haar tweede en laatste ronde inging zat ze inderdaad mooi in een groepje. Dat spatte op het einde uit elkaar maar ze had een koers gehad en daar waren wij allemaal heel blij mee.

Haar zus had een kwakkelweek achter de rug. Maag en darmen die wat weerstand boden, de eetlust die tegenviel. Niet ideaal als voorbereiding. Zij en haar crosskompane Kristien moesten lijdzaam toezien hoe ze na amper honderd meter al helemaal achteraan bengelden, zelfs al enkele meters moesten toegeven aan het peloton. Het is allemaal nog goed gekomen. De laatste plaatsen werden vermeden.

Mijn madame kon sinds lang nog eens strijden tegen haar Mechelse concurrenten. Zij wist zich dan ook verzekerd van een onderlinge strijd die tot aan de meet zou duren.

Mijn korte cross stond in het teken van Dirk. Even rekenen. Dirk smeert mij een achterstand van twee minuten aan mijn broek over een afstand van iets meer dan zes kilometer. Nu er maar drie kilometer moet afgelegd worden mag zijn voorsprong maximaal één minuut zijn. De start maak ik mee aan de zijde van Dirk, even later moet ik hem enkele meters voorsprong toestaan. Maar, ik zie hem altijd lopen. Tot net voor de laatste heuvelzone. Geen Dirk meer te zien. ’t Zal toch niet waar zijn. Lapt hij me toch die éne minuut? Gelukkig niet. Ik blijk dertig seconden na hem aangekomen te zijn. Bovenal vond ik het plezant om me in iets meer dan elf minuten helemaal leeg te lopen.

Het overgrote deel van de dag heb ik foto’s getrokken. Mijn teller stond op 599 foto’s, de meeste door mezelf gemaakt. Ik denk dat ik van alle toeschouwers het meest aantal kilometers afgelegd heb. Er was zelf iemand die zei dat, wanneer ik geen foto’s zou nemen en mij dus rustig zou voorbereiden op mijn koers, ik zeker een minuut sneller zou lopen. Even rekenen. Als Dirk dertig seconden voor mij eindigt, maar ik eigenlijk een minuut rapper kan, den eindig ik dertig seconden vóór Dirk. Dus in theorie ben ik rapper dan Dirk. Als dat geen goed nieuws is.